Het Nederlands Kamerkoor is op tournee in Australië en Nieuw-Zeeland! Onze zanger Jasper Schweppe schrijft over de avonturen van het koor, zowel voor als achter de schermen. Meer informatie staat op onze tourneepagina!
5:00 u in de ochtend opstaan voelt voor mij altijd als een sportieve prestatie. Zeker als de storm over het dak jaagt en de regen met vlagen neerkomt. Ik kan me niet voorstellen dat iemand dan graag opstaat. Maar vandaag is het voor een goede reden. We vliegen vandaag en morgen naar Adelaide. Een hele lange reisdag. Ik wandel rond 6 uur naar het station en ben met de trein ruim op tijd op Schiphol.
Op het toilet help ik een oude man. Hij wist niet hoe de automatische kraan werkt. “Al dat moderne gedoe ook hier”, was zijn commentaar. Bij de ingang van het vliegtuig staat een stewardess met een mondkapje. Daar begint het al, dacht ik bij mezelf. Ook bij de deur, naast de kranten, staan er schappen waar boven een bordje hangt met: take one… Ik dacht dat we een mondkapje moesten pakken, maar het waren koptelefoons om te gebruiken in het vliegtuig.
Naast me op rij 55 zitten twee blije knullen. We praten wat en ze vertellen dat ze uit Drachten komen. Het zijn net Hielke en Sietse. Ze zijn 18 jaar en hebben een tussenjaar genomen om te kunnen backpacken in Nieuw-Zeeland en Australië. Ze vinden alles geweldig. De onboard entertainment wordt uitgebreid getest. Ze filmen het uitzicht en het opstijgen. Ik zie een tas vol gesmeerde witte bolletjes en als de stewardessen langskomen slaan ze eerst alles af. Pas als ik vraag of ze het wel goed begrepen krijgen ze door dat drankjes gratis zijn. Daarna vragen ze steeds om appelsap.
Ik moet overstappen op Singapore. De landing om 5 uur in de ochtend voelt voor mij als midden in de nacht. Er is ook nog geen hond op het vliegveld . En de paar mensen die er zijn dragen mondkapjes. De restaurants zijn wel open en ik besluit wat heerlijke eend en pork belly met rijst te eten. De geuren zijn zo anders dan bij ons.
Als het boarden begint rond 6:45 wordt het steeds drukker. Ik draag geen mondkapje, maar ik zie zoveel mensen met die dingen op dat ik toch een beetje ongerust word. Als zanger ben je altijd al bezig met neus- en keelverkoudheden, zoals mijn vader altijd het onderscheid altijd subtiel maakt. Ik loop rond en bij het zien van die mondkapjes voel ik mijn keel. En mijn neus wordt nattig. Of verbeeld ik het me allemaal. Je wordt bij twijfel door de autoriteiten kennelijk onmiddellijk 2 weken in quarantaine geplaatst. Dat zou natuurlijk best een ramp zijn!
De vlucht naar Melbourne verloopt voorspoedig, maar net als bij de vlucht naar Singapore ongemakkelijk veel turbulentie. Maar het was verder een prima vlucht. Mooie gelegenheid om de film Casablanca voor het eerst te zien. In Melbourne ga ik zonder problemen door de douane en kan ik mijn koffer halen. Melbourne naar Adelaide is een binnenlandse vlucht, dus ik moet mijn koffer opnieuw droppen.
Ik heb eigenlijk niet zoveel tijd voor de overstap en alles kost tijd. En ik raak toch een klein beetje in paniek als ik zie dat van mijn koffer het middelste en belangrijkste slot volledig is afgebroken. Versplinterd, zeg maar. Mijn koffer zit nog dicht, maar alleen met 2 kleine clipjes aan de zijkant die normaal bijna niks doen. Als ik mijn koffer aan het handvat optil wijkt hij helemaal open. Ik vertrouw het niet nog een vlucht. Ik moet dit eerst oplossen, want ik wil niet dat straks mijn kleren in losse proppen op de bagageband aankomen. Gelukkig is er een Samsonite shop op de luchthaven en kan ik een riem voor om mijn koffer kopen. Ik schrijf dit aan boord van de laatste vlucht voor vandaag, dus ik ga straks zien of die bagage band afdoende was.
Op het toilet ontmoet ik het eerste Australische dier. Als plattelandsjongen heb ik me erg verheugd op het zien van een volledig andere flora en fauna. Maar de eerste ontmoeting was enigszins teleurstellend. Ik zag een gewone huisvlieg. En die zag er verdomd gewoon uit! Vanuit de lucht gezien tussen Melbourne en Adelaide valt op dat het ongelooflijk leeg is. Het lijkt een agrarisch gebied. Maar je ziet haast geen boerderijen of nederzettingen.
Morgen is een jetlag dag. Dat is een luxe die ons dit keer gegund is, maar na ongeveer 30 uur reizen is het zeker niet overbodig. Mijn doel voor morgen: proberen om mijn koffer te repareren en wandelen naar de Botanic Garden. Ik hou jullie op de hoogte!
